günlerden çarşamba. sabah uyandım, ne işim var o gün içinde, ne de beni engelleyecek bir unsur. astım tüfeğimi omuzuma, çözdüm köpeklerimi, koyuldum yola dağlara doğru. içimde her zamanki sanki ilk defa dağa gidiyormuş gibi bir heyecan, istikamet beylik mevkii. av mahalline varınca salıverdim köpeklerimi, e başka ne yapıcaktım ki, tek başıma öneze yapıp bir de sürek mi yapıcam? aslında yalnız değilim: barak,barut ve reis var yanımda, kim demiş yalnız olduğumu... bir süre koku tutmadan köpeklerim alttan ben üstten devam ettim bozuk bağ mevkiine doğru. şirince köyünün üst tarafına, suyun anası mevkiine yaklaşmıştım ki barak ses yapmaya başladı. ardından reis ve barut da düştüler ize. ben üst taraflarından, onlar alt tarafımdan bir süre devam ettik. köpeklerin bulunduğu mevkii büyük çamlık ve altı çıplak, üst şeritten köpekleri tamamen net seyredebiliyorum. domuzun yatabileceği ormanlara uzak olduğum için şurda yatar burda yatar diye de kafamdan yer geçiriyordum ki olan oldu: kulaklarıma inanamıyorum, barak domuza sarmaya başladı. hadi canım falan derken bu sefer de gözlerime inanamadım: çok güzel büyük bir zırıltı önde, köpekler arkada yukarı doğru çıkıyorlar. önüne geçip koltuğuna kurşunu sokmak çok zor olmadı benim için. bu domuzun izi beylik mevkiinde uzun zamandır görünürdü, bu domuza bekler yapıldı, köpekler salındı ama daha önce bulunamadı. bulunamamasının sebebi de demek ki çam çöpünün içinde 3-5 tane otun içinde yatmasıymış, kimin aklına gelir ki orda domuzun yatacağı, kim gider de oraya köpek salar domuz aramak için? işte anca benim gibi gezme amaçlı av yaparsın o zaman rasgele köpek bulur, yoksa mümkün değil. bir büyük domuz daha tarih oldu, başka büyüklere yelken açtık gidiyoruz... 
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder